آلبوم پنجره‌ای به‌سوی آفتاب، حمید متبسم

در نوشته‌ها آمده است که از دیرباز و در دوران شکوفاییِ تمدن پارسی، خنیاگرانِ چیره‌دست و توانای فرهنگ‌ها و تمدن کهن مانند هندی‌ها به ایران‌ خوانده می‌شدند که به تبادل هنرِ خویش با هم‌تای ایرانی‌شان بپردازند و مردم سرزمین ما را نیز از افسون نغمه‌های آن دیار مسرور کنند. این‌گونه است که در گوشه‌گوشه‌ی «ردیفِ رسمیِ موسیقیِ امروزِ ما» سرودهایی متاثر از این تبادل فرهنگی برجااست که گوشه‌های «راک»، «راک هندی» و «راک کشمیر» از این دست‌اند. تبادل هنر الزاماً به‌معنای «تلفیق» نیست. اما این‌گونه تاثیرگذاری‌ها که نتیجه‌ی مَردم‌اندیشی و دورپنداریِ صاحبان قدرتِ آن‌زمان و هم کوچِ ناگزیر مردمان از دیاری به دیار دگر بوده خود موسیقیِ نابی را موجب شده است که نتیجه‌ی هم‌زیستیِ دیرپا و طبیعیِ مردمان با یک‌دیگر است. «آیین» و «هنر» قومی است نه کشوری، و فراسوی مرزهای دست‌ساز انسانِ امروز زیست می‌کند و سرزمین‌اش بسیار فراگیرتر از خط‌کشی‌های مصلحتی است. هم از این رو است که اروپایی‌ها به ده‌ها زبان گفت‌و‌گو می‌کنند، ولی زبان موسیقی‌شان مشترک است، و از این رو است که نغمه‌های بسیاری در موسیقیِ نواحی ایران و کشورهای همسایه به‌یک گونه‌اند. آلبوم «پنجره‌ای به‌سوی آفتاب» نیز نمی‌تواند دعویِ «موسیقیِ تلفیقی» داشته باشد. که دیدار خویشاوندان نزدیک است و زبانی است مشترک، ارمغانی است نه از «حمید متبسم» و «امام‌یار حسن‌اُف» و «پژمان حدادی»، بلکه از سرزمین مادری‌شان.

کمانچه‌ی تارهو: کمانچه‌ی استفاده شده در این آلبوم «تارهو» نام دارد که ساخته‌ی «پیتر بیفین» استرالیایی است. «پیتر بیفین» یکی از استادان به‌نام و صاحبِ سبک در ساخت ساز با ۳۰ سال تجربه است. در کنار ظرافت‌ها و تکنیک‌های ساخت سازِ «تارهو» از دیگر ویژگی‌های این ساز «سوار شدن خرک بر چوب به‌جای پوست» است. «کمانچه‌ی تارهو» نخستین‌بار به‌دست «هابیل علی‌اُف» تایید و نواخته شد.